Na­sza zima bia­ła, Chu­s­tą się odzia­ła, Idzie, idzie do nas w go­ści, W srebr­nych bla­skach cała! Wło­ży­ła na czo­ło, Księ­ży­co­we koło, Lecą z płasz­cza gwiaz­dy zło­te, Gdy po­trzą­śnie połą. Z lodu ber­ło trzy­ma, Tchu, ni gło­su nie­ma, Idzie, idzie, smut­na, ci­cha, Ta kró­lo­wa zima! Idzie mar­twą nogą, Wy­iskrzo­ną dro­gą, Po­sta­nę­ły rze­ki mo­dre, Do mo­rza nie mogą. Gdzie stą­pi, gdzie sta­nie, Sły­chać na­rze­ka­nie: — Oj bied­ne my kwia­ty, tra­wy Co się z nami sta­nie! — Przed nią tu­man leci, Stra­szy małe dzie­ci… A my da­lej do ko­mi­na: Nie pu­ścim wa­sze­ci!