WSZYSTKO POD RĘKĄ Jest już za późno. To tylko paralityk jeszcze się boi wziąć na ramiona łóżko z duszną pościelą. Z przyzwyczajenia człowiek zatacza kamień   mowy przed pustym grobem. Kupuje samochód, aby obwozić siebie przed sobą, ominąć kościół, pokazać pieszemu, gdzie jego kałuża – po takich zakręt   wyciąga ręce. A my jesteśmy na drodze: przy wspólnym stole kiwamy się na krześle, na strunie zmarszczki gramy wesołą piosenkę, bo jest za późno:   wszystko pod ręką z pozostawioną raną kwitnie tak pięknie. Wiosna. Mała dziewczynka – jabłonka białe kwiaty palcami gałązek rzuca przede mnie.