Konrad Sikora, IGRASZKA

Burze sprowadza anioł mściwy,

Co się  z aniołem tysiąca świateł ściera.

Nadciąga wiatr z północy i z południa –

Od krain cieni i mroku.

Z wiatru oba anioły wyjrzały –

W wiatr się przyoblekły grając po polach.

Serce ludzkie między dwoma mieczami –

Między igraszką dwu potęg.

Życie jednak nie jest absurdem,

Choć człowiek wrzucony jest między dwie potęgi:

Ociera się o Sacrum i Profanum

Jak o dwie raniące go kości ściany.

Igraszką jest życie anioła – podmuchem życie człowieka.

W pędzie przestrzeni zwarci ramię w ramię

Idziemy przed siebie: człowiek i anioł,

Choć to życie jest tylko igraszką.