Marcin Godawa, “Spacer”

Spacer

Zaszkodził spacer zbyt daleki i zbyt

wczesny – nie było dobrego snu po nim.

Spacer w uliczkach czyjegoś uśmiechu.

Szedłem powoli, szybko, zawracając,

przystając, potem nadrabiałem drogi,

przywoływany z każdego zaułka.

Iść mogłem wszędzie, lecz nikt nie powiedział,

który krok będzie pierwszym za dalekim,

który żart stanie się dowodem w sprawie

niewytoczonej oficjalnie nigdy,

gdy cisza stuka jak sądowy młotek

(a może serce?). Pozostawionemu

przy komputerze, na środku ekranu,

w otwartym oknie kręciło się w głowie,

pomiędzy czasem i milczeniem z jednej

a wersem i momentem z drugiej strony,

w przeciągu, który był życiem duchowym.

Mogłem oszczędzić sobie tego, jak nas

romantyzm wciąga, oduczając patrzeć

i słuchać świata. I żyć. Oczywiście,

można powiedzieć: ‘nowe doświadczenie’,

‘co zobaczyłem, przeżyłem, to moje!’

 

A przecież uśmiech jest nieodwracalny

i w ten sam spacer nie wstąpisz dwa razy.

A przecież słowo, które zbawi, będzie

wypowiedziane nie w naszym języku.

 

 

The Walk

The walk impaired. Let’s say it isn’t true

it eases sleep bringing you golden slumbers.

I walked around the streets of someone’s smile.

Me – slowing down, me – speeding up, me called

from its mysterious cosy cul-de-sacs.

On such a day I really didn’t know

which of my steps would be the first too far;

which joke would be given in evidence

although a lawsuit against me wasn’t filed

officially. I found myself at th’open

computer window, that spanned my startled head,

between this moment and that eternity,

between the word and the whole line to come

— this draft was then my spiritual life.

I could have kept myself from that how much

Romanticism cheats on us and weans us

off looking, listening, laughing, feeling, love.

You’d state: ‘Experience profits all the time’

or ‘Nothing earthly is away from you’.

But irreversible is a human smile

as well a walk cannot be entered twice.

But of the saving word we were revealed

it will be spoken not in our speech.